 |
 |
 |
 |
 |
 |
||
| welkom | menu | contact | zoeken |
×
Klik in dit venster
op: http://beeldmeditaties.nl
om naar die site over te stappen.
Sluit het venster om te blijven.
 Info afb. |
Bernhard Lehner, Regensburg, Duitsland; 14-jarige zieke: voorbeeldig gestorven; † 1944.
Sterfdag 24 januari.
Op 24 januari 1944 stierf Bernhard Lehner, veertien jaar oud. De artsen, verpleegsters en allen die bij zijn sterven aanwezig waren, waren het erover eens dat hij als een heilige gestorven was.
Hij werd op 4 januari 1930 geboren als zoon van Wolfgang en Anna Lehner; zij hadden in het Neder-Beierse dorpje Herrngiersdorf een timmerwinkel tegenover de kerk. Hij was een normaal vroom jongetje, zoals er zovele waren in die tijd. Achteraf gaat men bijzonderheden terugzoeken. Zo wist men zich te herinneren dat zijn moeder voor zijn geboorte op bedevaart was gegaan naar Onze Lieve Vrouw van Altötting. Dat kwam, omdat de geboorte van het zusje vóór hem, moeizaam was verlopen. Nu bad ze om een voorspoedige bevalling, en plaatste het kind bij voorbaar onder Maria’s bescherming.
Eveneens achteraf zagen gelovigen diepe betekenis in het feit dat zoveel bijzondere momenten uit zijn korte leven met Mariadagen te maken hadden. Hij werd geboren op een zaterdag, de Mariadag in de week bij uitstek; hij ging voor het eerst biechten op 8 december, Maria Onbevlekte Ontvangenis; het sacrament van het Vormsel ontving hij op het feest van Maria Visitatie (2 juli); hij verliet het ouderlijk huis om in Regensburg aan het klein-seminarie voor priester te gaan studeren op 8 september, feest van Maria Geboorte; een week later, op 15 september, begonnen daar de studies: feest van Maria van Zeven Smarten.
Intussen hebben we te doen met een aardig joch, door en door katholiek. Hij wilde priester worden. Was niet bijster begaafd; moest het hebben van hard werken. Op zijn eerste rapport stonden drie onvoldoendes: voor Latijn, Duits en wiskunde. Maar hij haalde ze op.
In december 1943 werd hij ziek. Aanvankelijk wilde hij het verborgen houden. Toen hij zich op het ziekenkwartier van het kleinseminarie meldde, had hij hoge koorts. De dokter liet hem onmiddellijk overbrengen naar het stadskinderziekenhuis. Hij bleek aan difteritis te lijden.
Heel even leek de toestand te verbeteren, maar met Kerstmis ging het opeens ernstig achteruit. Verlammingsverschijnselen maakten het slikken steeds moeilijker. In de weken daarna kwam daar verlamming van het middenrif bij. Op 16 januari trad er een ernstige crisis op. Hij vroeg zelf om de laatste sacramenten. Zijn moeder was in tranen: “Jongen, we kunnen je helemaal nog niet missen.” “Mama, laat mij maar rustig doodgaan. Je kunt toch niet huilen, als je weet dat je naar de hemel gaat? Bij het volgende luchtalarm is het zover; op die dag zal ik sterven.”
Zo was het. Op 27 januari werd hij onder grote belangstelling begraven. Ondanks (of juist vanwege?) de oorlog verspreidde zich het verhaal van zijn heilig afsterven razendsnel door de omgeving. Gelovigen kwamen bidden op zijn graf. We weten er niets van, maar zou het kunnen zijn dat velen van hen hun gesneuvelde of nog strijdende zoons en kleinzoons in hun gebeden aan de jonge heilige aanbevalen? Hoe dan ook, na de oorlog ging zijn verering door.
De bisschop van Regensburg liet een onderzoek instellen en deed Rome officieel het verzoek het proces dat zou moeten leiden tot een zaligverklaring op gang te brengen. Op 14 september 1952 werd zijn stoffelijk overschot in aanwezigheid van zo’n twintigduizend gelovigen overgebracht naar de kerk in zijn geboorteplaats Herrngiersdorf.
© A. van den Akker s.j.
