 |
 |
 |
 |
 |
 |
||
| welkom | menu | contact | zoeken |
×
Klik in dit venster
op: http://beeldmeditaties.nl
om naar die site over te stappen.
Sluit het venster om te blijven.
Hugo van Vaucelles (ook van Villa) o.cist., Frankrijk; kloosterling; † 1239.
Feest 29 maart.
Aanvankelijk bekleedde hij de eervolle positie van deken aan de kerk in de Noord-Franse stad Cambrai (Kamerijk). Maar hij trok zich terug als eenvoudige monnik in het cisterciënzer klooster van Vaucelles.
De legende vertelt het als volgt.
'Ooit was hij deken in de stad Cambrai. Hij onderscheidde zich daar niet alleen door zijn hoge afkomst en zijn talenten, maar vooral door een hoogstaand deugdzaam leven. Hij was zo bang vroeg of laat ergens tot het bisschopsambt te worden geroepen dat hij besloot zich te begraven in het klooster van Vaucelles. Daar leidden de eerste volgelingen van Bernardus († 1153; feest 20 augustus) trouw een uiterst geregeld leven. Maar toen de plannen van de deken bekend werden, kwam de ene hoogwaardigheidsbekleder na de andere hem vragen om de gier die hij bezat. De heilige man weigerde steeds en hield zijn bedoelingen geheim tot het moment van zijn intrede.
Zo kwam hij bij de poort van de abdij mét zijn vogel. Het dier had voor hem in de wereld niet meer betekend dan een onschuldig tijdverdrijf. Nu wilde hij er een edelmoedig offer van maken. Daar voor de poort sneed hij dus de lijn door waarmee de vogel vastzat en gaf hem de vrijheid, waarbij hij heel kinderlijk zei: "Lief vogeltje van me, ik laat je gaan en bevrijd je zodat je de vrede van de vrijheid met volle teugen kunt genieten!"
[Brg.1987p:186]
Verder weet men van deze heilige nog te vertellen dat er gedurende zijn noviciaatstijd herhaaldelijk vogels op zijn hand kwamen neerfladderen om er broodkruimeltjes weg te pikken. Zijn novicenmeester maakte hiervan gebruik om zijn deugd te toetsen. Hij wilde zien wat er zou gebeuren als hij dat pleziertje moest opgeven en gaf hem er een lichte berisping over. Onmiddellijk verjoeg de heilige man de vogeltjes die nog rond zijn hoofd fladderden met de woorden die de eenvoud van zijn ziel verrieden: "Ga maar vogeltjes en verbaas je niet dat ik jullie wegjaag; het is immers zo dat jullie míj moeten gehoorzamen en niet ik jullie!"'
© A. van den Akker s.j.
