 |
 |
 |
 |
 |
 |
||
| welkom | menu | contact | zoeken |
×
Klik in dit venster
op: http://beeldmeditaties.nl
om naar die site over te stappen.
Sluit het venster om te blijven.
 Info afb. |
Mathurin (ook Matelin, Mathelin, Matilin of Maturin) van Sens (ook van Larchant), Frankrijk / Rome, Italië; priester & geloofsverkondiger; † 388.
Feest 1 & 9 november.
We vinden zijn levensbeschrijving bij Guérin die zich baseert op een verhaal van ene Pater Giry, aangevuld met inlichtingen van de toenmalige pastoor van Larchant.
Mathurins vader en moeder heetten Marinus en Eufemia. Zij waren van adellijke afkomst en bezaten een landgoed dat Liricant was genaamd, tegenwoordig Larchant (Seine-et-Marne). Marinus was een fervent aanhanger van de afgoden. Hij had er dan ook geen enkele moeite mee, toen hem door de keizers werd opgedragen de christenen te vervolgen en uit te roeien. Van jongs af aan maakte vader hem vertrouwd met de heiligschennende beginselen van zijn godsdienst. Maar God wist hem voor deze goddeloosheid te behoeden.
De geschiedenis wil dat de toenmalige heilige bisschop van Sens, ene Polycarpus, het hart van de jongen bereid vond om het zaad van het evangelie te ontvangen. Hij bracht hem de basiskennis bij en onderrichtte hem vervolgens zo gedegen in alles wat hij moest weten over de geheimen van het geloof dat de jongen reeds op 12-jarige leeftijd klaar was om het doopsel te ontvangen. Op de bisschopslijsten die ons van deze kerk bekend zijn, is deze bisschop niet te vinden. Maar dat hoeft ons niet te verwonderen, want die lijst vertoont wel meer witte plekken.
De genade van het doopsel werkte zo diep door in Mathurins ziel dat hij helemaal opging in de liefde voor Christus. Dagen en nachten lang bracht hij door in vasten, waken en gebed. Onophoudelijk klopte hij op de deur van Gods barmhartigheid om de bekering van zijn ouders te verkrijgen. En inderdaad, zijn smeekbeden werden al gauw verhoord. Eufemia was diep onder de indruk van de deugd van haar zoon. Het kostte haar geen enkele moeite om de heilsleer aan te nemen die hij haar voorhield. Marinus kreeg een droom: daarin zag hij hoe zijn zoon vele mensen leidde, juist zoals een herder de kudde hoedt. Hij moest wel een overvloed aan hemelse genade ontvangen hebben. Vader stemde er dan ook mee in net als zijn zoon gedoopt te worden. Polycarpus kwam dus naar hun woonverblijf, zette de puntjes op de ‘i’ van het geloofsonderricht en diende hun het sacrament van de geestelijke wedergeboorte toe. Zo werd Mathurin dus de geestelijke vader van hen die hem het leven hadden geschonken. En van vervolger van christenen werd Marinus nu een toevlucht en beschermer van christenen.
Intussen nam Mathurin zozeer toe in deugd dat de bisschop hem tenslotte tot de wijdingen toeliet. Zo ontving hij op zijn twintigste de priesterwijding en droeg hij vanaf dat moment het onbloedig offer van Christus op. In diezelfde tijd ontving hij de gave om wonderen te doen en zoveel macht over de boze geesten, dat er geen bezetenheid was waarvan hij de patiënt niet kon verlossen. Daarnaast verleende God hem een verbazend gemak om de waarheden van ons geloof uit te leggen en zijn toehoorders te overtuigen. Vandaar dat Polycarpus hem de opdracht gaf het evangelie te gaan preken en aan het volk het geheim van de gekruisigde Christus voor te houden. Men weet er nog aan toe te voegen dat diezelfde prelaat vervolgens een reis naar Italië maakte waar hij overigens niet meer van zou terugkeren en intussen de leiding van heel zijn bisdom aan hem, Mathurin, toevertrouwde en dat deze zich van die taak kweet met bewonderenswaardige ijver en toewijding.
Enkele jaren later riep men hem naar Rome om de dochter van een vorst die ernstig door een boze geest werd gepijnigd, te verlossen. Hij ging erheen, en zijn reis had alle succes die men zich maar denken kon. Hij verloste trouwens nog een paar bezetenen. In de drie jaren dat hij daar verbleef wist hij er door zijn preken en wonderen velen tot dienaar van Jezus Christus te maken.
Uiteindelijk sloeg het uur van zijn beloning. Hij stierf met het verlangen de marteldood te ondergaan, liefst tijdens de heftigste vervolgingen. Hij stierf te Rome op 1 november, maar in Parijs viert men zijn feest op 9 november.
Verering & Cultuur
Hij had als wens te kennen gegeven op het landgoed thuis begraven te worden. Eerst heeft hij gerust op een plek buiten Parijs waar men ter ere van hem een kapelletje bouwde. Later zou dat de wieg worden van de orde der Trinitariërs tot Vrijkoop van Slaven (zie Felix van Valois: † 1212; feest 20 november); reden waarom die orde ook wel wordt aangeduid met Mathurijnen. Tenslotte werd hij inderdaad bijgezet te Larchant. Daar verrees een schoonheid van een kerk, die echter tijdens de troebelen van de Reformatie werd vernield; alleen de negentig meter hoge toren bleef staan. De Franse Revolutie heeft de verering van Sint Mathurin te niet gedaan. De St-Mathurinkerk van de Bretonse plaats Moncontour bezit nog een stukje van zijn gebeente, gevat in een zilveren reliekhouder. Elk jaar wordt er met Pinksteren ter ere van hem een boetprocessie (‘pardon’) gehouden.
Bij de afbeeldingen van Sint Mathurin ziet men vaak kettingen of handboeien hangen bij wijze van ‘ex-voto’: dat komt omdat men hem vaak aanroept voor de verlossing van zieken die door de duivel bezeten zijn, of aan een agressieve vorm van waanzin lijden. Vaak ziet men hem op afbeeldingen een vrouw zegenen - dat is een toespeling op zijn reis naar Rome: je ziet hoe een boze geest ontsnapt uit haar mond of haar hoofd. Er zijn ook flink wat afbeeldingen waarop men Mathurin en Fiacre aantreft met een tinnen pot of schaal: dat komt omdat zij in Parijs werden vereerd als patroons van pottenmakers.
Mathurins voorspraak wordt ingeroepen voor de genezing van gekte, epilepsie, bezetenheid, en voor mensen die ten prooi zijn aan angst of paniek. Zo is hij ook de patroon geworden van clowns en potsenmakers, omdat zij gek doen.
© A. van den Akker s.j.
