Pater Dries van den Akker s.j., de auteur van de hagiografieën, overleed 30 oktober 2022

Info afb.

Martina van Rome, Ostia, Italië; martelares; † 226.

Feest (vroeger 1 & ) 30 januari.

Volgens de legende zou zij bij de dood van haar vader schatrijk geworden zijn. Maar als goed christin gaf zij geleidelijk aan al haar geld en goed weg aan de armen. Toen braken er christenvervolgingen uit onder keizer Alexander Severus (222-235). Er werd een beloning in het vooruitzicht gesteld voor ieder die een christen bij de overheid zou aangeven. Zo kwam het dat Martina werd aangegeven door een jongeman die Eumenius heette. Ze vonden haar, terwijl zij in een christelijk heiligdommetje zat te bidden. Prompt werd ze door de gerechtsdienaren gearresteerd en meegenomen naar de stadhouder van Rome. Zij moest vóór hem verschijnen en verantwoording afleggen van haar godsdienst. Voor de ogen van deze machtige man, die Olpianus heette, weigerde zij te offeren aan de Romeinse god Apollo, zoals van haar geëist werd. Ze daagde zelfs Olpianus uit: "Kom dan mee kijken om te zien welk gebed het meeste uithaalt: dat van uw Apollopriesters of mijn gebed tot de Vader van Jezus Christus in wie ik geloof." De uitdaging werd aangenomen.

Op haar gebed stortte onmiddellijk een deel van de Apollotempel in. Dat maakte de stadhouder zo woedend dat hij beval haar de ergste martelingen te laten ondergaan. Zo werd haar de huid van het lijf geschraapt met ijzeren krammen. Maar voor de ogen van alle aanwezigen kwam een schone jongeman haar te hulp: hij troostte haar zodat ze de pijnen manmoedig kon doorstaan. Toen goten de beulen kokende olie op haar verwondingen. Vervolgens werd ze door twaalf beulen gegeseld. Maar zij bleef stralend overeind, zodat de folteraars hun werk tenslotte van vermoeidheid moesten staken. Terwijl de pijnigingen nog erger werden gemaakt, bad zij met luide stem om vergeving voor haar beulen. Dat alles maakte dat velen zich bekeerden en overliepen naar Martina's godsdienst.

Eens te meer werden de folteringen opgevoerd. Ze werd voor een vervaarlijke leeuw geworpen, de bloeddorstigste die ze maar in hun stallen hadden kunnen vinden. Maar het ondier deed haar helemaal niks; integendeel het vlijde zich aan haar voeten als een mak lammetje. Niet dat het beest geen honger had. Dat bleek wel, toen men Martina weer afvoerde naar haar gevangenis. Het dier liep met haar mee en verscheurde in het voorbijgaan Eumenius, haar verklikker…. Tenslotte werd zij met een zwaard onthoofd.

Is zij dezelfde als de Martina van 12 januari; †225?

---

Bronnen
[166p:59(legende); 200/1»01.01; Dries van den Akker s.j./2008.01.02]

---