Pater Dries van den Akker s.j., de auteur van de hagiografieën, overleed 30 oktober 2022

Germana (ook Germaine) van Bar-sur-Aube, Frankrijk; maagd & martelares; † ca 451.

Feest 19 januari (Bisdom Troyes) & 1 oktober.

In de tijd dat de Vandalen verwoestend door Gallië trokken, en niet alleen de gebouwen van de christenen met de grond gelijk maakten, maar ook de gelovigen zelf niet ontzagen, leeft in de buurt van het plaatsje Bar aan de Aube een mooi meisje, Germana geheten. Haar moeder was overleden toen Germaine nog een klein kind was. Terwijl ze haar oude vader verzorgt, komt het verlangen in haar op om zich op dezelfde manier geheel aan Christus te geven. Ze wordt in haar verlangen gesteund door de plaatselijke priester en een gelovige tante Honoria. Geduldig loopt ze een aantal keren per dag naar de plaatselijke put om er water te halen, waarmee ze het plaatselijke kapelletje schoonhoudt; ze geeft er ook van te drinken aan de werklui die bezig zijn met de bouw van de St-Stefanuskerk.

Een legende vertelt hoe één van die kerels de kruik brak die zij hem aanreikte. Om haar te plagen wierp hij haar ter vervanging een zeef toe. Zij ging er water mee scheppen en het wonder voltrok zich: hij diende als kruik.

Op een dag verschenen de Vandalen aan de oevers van de Aube. Toen de houwdegens haar zagen, waren ze blij, want ze dachten met haar hun spelletjes te kunnen spelen. Maar zij ging niet op hun toenaderingen in. Ook niet toen hun avances dreigementen en zelfs harde klappen werden. Ze gaf er liever de voorkeur aan om pijn te verdragen dan haar toewijding aan de Heer prijs te geven. En wat die lui verder ook probeerden, ze gaf geen krimp. Ze dwong er zelfs heimelijke bewondering mee af. Toen al hun pogingen vruchteloos bleven, namen ze haar mee naar hun aanvoerder, de ergste van allemaal.

Deze zag meteen hoe mooi ze was en probeerde haar met alle mogelijke middelen tot andere gedachten te brengen. Eerst met lieve woordjes en zoete broodjes; toen beloofde hij haar gouden bergen, de elegantste kleren en de schitterendste sieraden. Maar zij had geleerd wat van blijvende waarde was in het leven en wat niet. Ze bleef onverzettelijk overeind en hield vast aan haar eens gemaakte keuze. Uiteindelijk kwam ook die hoofdman tot het inzicht dat hij in haar zijn meerdere moest erkennen: hij, een man, moest zich gewonnen geven aan iemand van het zwakke geslacht! Dat was zijn eer te na. Dus liet hij haar ombrengen door met het zwaard haar hoofd af te slaan. Ze lieten haar verder voor oud vuil achter.

Toen de priester hoorde wat er gebeurd was, kwam hij haar lichaam ophalen en begroef het op een 19e januari met de grootste zorg in de nieuwe Stefanuskerk.
Sindsdien wordt die plek door de gelovigen de Sint-Germanaberg genoemd; daar ontstond in later tijden het gelijknamige klooster.

---

Bronnen
[100; 106; 122; 143; 365p:14; Dries van den Akker s.j./2007.09.19]

---