Pater Dries van den Akker s.j., de auteur van de hagiografieën, overleed 30 oktober 2022

Ethelburga van Barking, Barkingabdij Essex, Engeland; abdis; † ca 676.

Feest 11 & 12 oktober.

Volgens de legende zou zij geboren zijn te Starlington in Lindsey. Haar vader zou Offa geheten hebben. Hoewel zij werd gedoopt, is haar vader heiden gebleven. Deze had ook iets tegen de christelijke levenswijze. Het stond hem tegen, als zijn dochter al te vroom deed. Met als gevolg dat zij in het geniep naar de kerk ging. Maar dat kon niet verborgen blijven, omdat het paadje dat ze nam, altijd groen bleef. Toen haar vader aankwam met een huwelijkskandidaat, nam zij de vlucht naar Barking in Essex. Zij kreeg onderdak bij een boer op voorwaarde dat zij meehielp bij de oogst. Het heet dat zij dan haar gebeden deed, terwijl engelen, met zeisen gewapend uit de hemel neerdaalden om haar werk op te knappen.

Zij was een zuster van de heilige Erconwald, bisschop van Londen († 693; feest 30 april). Deze bouwde voor haar een klooster in Barking en benoemde zijn zus tot eerste abdis. Omdat zij daar nog geen enkele ervaring in had, riep hij de hulp in van de heilige Hildelith († 712; feest 24 maart). Zij was kloosterlinge geweest in het klooster van St. Fara ('Faremoutier' = Fara-munster') te Chelles bij Parijs.

Barking werd een dubbelklooster, voor mannen en vrouwen. Maar het geheel stond onder leiding van Ethelburga. Tijdens de invallen van allerhande Germaanse stammen liet een flink aantal kloosterlingen het leven.

Over haar vertelt Beda († 735; feest 25 mei) in zijn kerkgeschiedenis: "Zij kon op alle punten wedijveren met haar broer, op het stuk van heiligheid en van voortdurende aandacht voor de mensen die aan haar zorgen waren toevertrouwd wat zelfs door wonderen van boven bevestigd wordt."

Enkele dagen voor haar overlijden kreeg één van haar zusters, Torhtgyth, een visioen. Het was tegen zonsondergang. Zij zag een menselijk lijk, gewikkeld in een doodshemd. Het gaf een glans af die de schittering van de zon nog overtrof, en het leek wel of dit alles afkomstig was uit het huis waar de zuster lag te slapen. Het werd aan gouden koorden omhoog getrokken. De zuster snapte meteen de betekenis: er zou binnenkort iemand uit haar communiteit naar de hemel gaan. En inderdaad, een paar dagen later, stierf hun abdis zelf.

In het klooster woonde een zwaar gehandicapte zuster. Op het moment dat het lijk van de abdis werd binnengedragen, vroeg zij of men ook haar naar binnen wilde dragen en haar vlak naast de kist wilde neerzetten. Ze begon tegen Ethelburga te praten alsof zij in levende lijve naast haar zat; ze smeekte om haar bemiddeling, dat zij eindelijk verlost mocht worden van die afschuwelijke pijn waar ze al zo lang mee zat. Twaalf dagen later mocht ze inderdaad de strijd opgeven en ging ze in tot de eeuwige rust.

---

Bronnen
[110; 128; 239; Dries van den Akker s.j./2007.10.06]

---